آیا تا به حال نقاشی آنقدر زیبایی دیده‌اید که آرزو می‌کردید بتوانید درون آن خزید؟ اینکه درون دنیایی باشید که ون گوگ، سزان یا مونه خلق کرده‌اند؟ اگر آن منظره در واقعیت هم وجود داشته باشد، می‌توانید از آن دیدن کنید. درست مثل Giverny، جایی که مونه زندگی می‌کرد و زیبایی‌های باغش را نقاشی می‌کرد. شاید برای این نقاشان شهیر، برعکس بوده است. آنها وقتی چیزی را در دنیای واقعی می‌دیدند، آرزو می‌کردند آن را روی بوم منتقل کنند تا برای همیشه به همان شکل باقی بماند.
برای نسل‌های آینده جاودانه شود. امروزه، به لطف حساب‌هایی مثل «استاد فرهنگ» که در شبکه‌های اجتماعی با به اشتراک گذاشتن این موضوعات، به آموزش کاربران مشغول هستند، می‌توانیم مکان‌های واقعی الهام‌بخش این نقاشی‌های مشهور را در کنار خود آثار ببینیم.
اولین نقاشی مشهور از لیست “استاد فرهنگ”، “کلیسای اوور” اثر ونسان ون گوگ (۱۸۹۰)، در طی بازدید نقاش از اوور خلق شده است. ون گوگ به دلیل حضور دکتر پل فردیناند گاچه (که ون گوگ از او نیز پرتره‌ای کشید)، پزشکی متخصص در بیماری مالیخولیا، ماه‌های آخر عمر خود را در این روستا که کمی در شمال پاریس قرار دارد گذراند.
همراهی دکتر گاچه و حلقه آشنایانش که بسیاری از آنها هنرمند بودند، فقط به طور موقت به ون گوگ کمک کرد. به زودی احساس تنهایی و افسردگی بازگشت و ون گوگ به طور غم‌انگیزی به زندگی خود پایان داد.
جالب اینجاست که برادرش، تئو، می‌خواست مراسم تشییع جنازه را در کلیسای اوور برگزار کند. اما کشیش مخالفت کرد. ون گوگ پروتستان بود و علاوه بر آن، به زندگی خود پایان داده بود. با این حال، هر دو برادر در قبرستان شهر، نه چندان دور از کلیسای به تصویر کشیده شده در نقاشی، به خاک سپرده شدند.
جزیره مونت-سن-میشل، که در نقاشی مشهور با همین نام اثر جیمز وب در سال ۱۸۵۷ به تصویر کشیده شده، یک مقصد توریستی محبوب است. قدمت تاریخی آن به قرن هشتم میلادی بازمی‌گردد. اسقف اعظم اوبر ظاهراً ادعا کرده است که فرشته مقرب میکائیل بر او ظاهر شده و به او گفته است که بر فراز جزیره کلیسایی بسازد.
سپس، پس از سال ۹۶۶، دوک‌های نورماندی و پادشاهان فرانسه یک صومعه بندیکتی بر روی جزیره بنا کردند. در طول قرون وسطی، آنها ساختمان‌های صومعه‌ای را به این مجموعه اضافه کردند و آن را به مرکز جلب بزرگان و زائران تبدیل کردند.
امروزه، دولت تلاش می‌کند تا چشم‌انداز استثنایی مونت-سن-میشل را حفظ کند. آنها پارکینگ‌های خودرو را به داخل سرزمین اصلی منتقل کرده‌اند، بنابراین گردشگرانی که می‌خواهند به این کوه برسند، اکنون باید پیاده‌روی کنند یا از اتوبوس‌های شاتل مخصوص استفاده کنند.
نقاشی با شکوه الخاسنه پترا ۱۸۷۴ اثر فردریک ادوین چرچ، معبدی را در شهر تاریخی پترا، اردن به تصویر می کشد. چرچ یک نقاش منظره آمریکایی بود، بنابراین این اثر خاص با سبک معمول او متفاوت است: بدون مناظر پانوراما و عمق کم.
هدف از ساخت “الخزنه” یا “خزانه پترا” ناشناخته بود. برخی از باستان شناسان فکر می کردند که این معبد بوده است، در حالی که برخی دیگر ادعا می کردند که برای نگهداری اسناد استفاده می شده است. با این حال، در سال ۱۹۹۶، آنها یک سردابه کشف کردند. باستان شناس سلیمان فرجات بقایای حداقل ۱۱ نفر را پیدا کرد.
خانه ای که در نقاشی «گوتیک آمریکایی» اثر گرنت وود (۱۹۳۰) به تصویر کشیده شده، نیز یک جاذبه توریستی بسیار محبوب است. داستان می‌گوید که گرنت در حالی که در یک شهر کوچک در ایالت آیووا گشت و گذار می‌کرد، طرحی از این خانه را کشید. او پس از بازگشت به خانه‌اش در سدار راپیدز، اثر نمادین «گوتیک آمریکایی» را نقاشی کرد. امروزه، یک مرکز بازدیدکنندگان در کنار خانه وجود دارد که شامل یک سالن نمایشگاه و یک مغازه سوغاتی است.
نقاش ایتالیایی، کانالتو، در اواخر دهه ۱۷۲۰ میدان سن مارکو در ونیز را نقاشی کرد. نقاشی‌های او به طور کلی در بین بازدیدکنندگان بریتانیایی بسیار محبوب بود. درست همانطور که گردشگران امروزی از مکان‌هایی که در طول تعطیلات خود بازدید می‌کنند عکس می‌گیرند یا کارت پستال می‌خرند، مردم در قرن هجدهم نقاشی‌هایی از مقصدهای به یادماندنی که بازدید کرده بودند را به خانه می‌بردند. اثر «میدان سن مارکو، ونیز» اثر کانالتو نمونه‌ای بارز از این رویه بود.
«طلوع آفتاب بر فراز ماترهورن» اثر آلبرت بیِرشتدت (دهه ۱۸۸۰) مشهورترین کوه آلپ سوئیس را به تصویر می‌کشد. این کوه اغلب حتی «جواهر آلپ سوئیس» نامیده می‌شود. این قله درست روی مرز بین سوئیس و ایتالیا قرار دارد. یک نکته جالب: هیچ تله‌کابینی برای رفتن به بالای قله وجود ندارد. بنابراین، کوهنوردان باتجربه می‌توانند خود کوه را صعود کنند.
کافه جادویی در نقاشی «کافه تراس در شب» اثر ون گوگ (۱۸۸۸) در گوشه شمال شرقی میدان فروم در شهر آرل، فرانسه قرار داشت. یکی دیگر از عناوین این اثر هنری، «کافه تراس در میدان فروم» است.
متأسفانه مکان اصلی این کافه در سال ۱۹۴۴ در جریان بمباران متفقین نابود شد. در اوایل دهه ۲۰۰۰، سه نفر از ساکنان آرل آن محل را دقیقاً شبیه نقاشی ون گوگ بازسازی کردند و کافه «لا نویی» را افتتاح نمودند. با تأسف بیشتر، این کافه در سال ۲۰۲۳ به دلیل اتهام فرار مالیاتی صاحبانش، تعطیل شد.
خانه‌ای که در نقاشی «دنیای کریستینا» اثر اندرو وایت (۱۹۴۸) به تصویر کشیده شده، هنوز هم پابرجا است. این خانه، خانه اولسون نام دارد و حدود ۳۰ دقیقه در جنوب «موزه هنر فارنِسورث» در کوشینگ واقع شده است. برادر و خواهر، آلوارو و کریستینا اولسون الهام بخش «دنیای کریستینا» و حدود ۳۰۰ نقاشی و طراحی دیگر اثر وایت بودند. اولسون‌ها همسایه‌های وایت بودند و کریستینا دچار یک بیماری تحلیل‌رفتن عضلات (احتمالاً فلج اطفال) بود.
او نمی‌خواست از صندلی چرخدار استفاده کند و ترجیح می‌داد به همان شکلی که در نقاشی نشان داده شده، سینه خیز حرکت کند.
مورخ هنری، جوآشیم پیسارو می نویسد: «برای مونِه در ونیز، گذر زمان یکی از عوامل تغییر در آثار او نبود. بلکه این ‘هوا’ یا آنطور که او می نامید ‘پوشش’ – شرایط جوی محیط، مه معروف ونیزی – بود که به عامل اصلی تغییر در این آثار تبدیل شد.»
خیابان های استریت آکسفورد، همانطور که در نقاشی جِی.ام.ویلیام ترنر در سال ۱۸۱۰ به تصویر کشیده شده، به گفته بسیاری از منتقدان هنری، امروز تقریباً دست نخورده باقی مانده است. درست است که ساختمان‌ها همان ساختمان‌های قدیمی هستند، اما خیابان اغلب با ماشین‌ها، انبوهی از گردشگران و تابلوهای خیابان با ظاهری ناخوشایند تحت الشعاع قرار می‌گیرد.
های ۱۷۹۸ و ۱۸۰۴، ده آبرنگ از آکسفورد و دو اثر با رنگ روغن خلق کرد که یکی از آنها «های استریت» بود. او زمانی که مناظر آکسفورد را برای مجموعهٔ باشکوه‌ترین آبرنگ‌های خود در نظر می‌گرفت، این اثر را رد کرد. ترنر بر این باور بود که این نقاشی دارای “چیره‌دستی فنی بی‌نظیری است که نمی‌تواند آن را تکرار کند.
تاریخ آخرین آپدیت: ۵ام مرداد ۱۴۰۳
